پيامبر اسلام (ص) مي فرمايد: «رستاخيز بر پا نمي شود، تا آن که کسي که پنج فرزند دارد، آرزوي چهار فرزند کند و آن که چهار فرزند دارد، مي گويد: کاش سه فرزند داشتم و صاحب سه فرزند آرزوي دو فرزند دارد و آن که دو فرزند دارد، آرزوي يک فرزند نمايد و کسي که يک فرزند دارد، آرزو کند که: کاش فرزندي نداشت». [1] .

در روايت ديگري مي فرمايد: «روزگاري خواهد آمد که غبطه مرد کم فرزند را بخوريد، چنان که امروز غبطه فرزند و ثروت زيادتر را مي خوريد؛ تا آن جا که يکي از شما، از کنار قبر برادرش مي گذرد و خود را بر قبر او مي غلطاند؛ آن گونه که حيوانات خود را بر خاک چراگاه مي غلطانند و مي گويد: اي کاش من به جاي او بودم و اين سخن نه به سبب شوق ديدار خداوند و يا به دليل اعمال نيکي است که از پيش فرستاده است؛ بلکه به جهت بلاها و گرفتاري هايي است که بر او فرود مي آيد». [2] .

نيز آن حضرت مي فرمايد: «قيامت بر پا نمي شود، مگر آن که فرزند کم گردد». [3] در اين روايت «الولد غيضاً» آمده است که معناي آن سقط جنين و جلوگيري از بارداري است؛ ولي کلمه «غيظاً» که در روايت ديگري آمده است به معناي غم و مشقّت و محنت و غضب است.

يعني مردم در آن دوران با سقط جنين و جلوگيري از افزايش فرزند، مانع زيادشدن فرزندان مي شوند. يا فرزند داشتن موجب غم و اندوه و خشم خواهد بود و شايد اين به علت مشکلات سخت اقتصادي، گسترش بيماري ها در کودکان و نبودن امکانات، تبليغ و تشويق به کنترل جمعيت و يا عامل ديگر باشد.