رسول گرامي اسلام (ص) وضعيت آن روزگار را از نظر عاطفي چنين بيان مي دارد: «در آن روزگار، بزرگ تران به زيردستان و کوچک تران رحم نمي کنند و قوي بر ضعيف ترحم نمي نمايد. در آن هنگام، خداوند به او (مهدي) اذن قيام و ظهور مي دهد». نيز آ ن حضرت مي فرمايد: «قيامت برپا نمي شود تا آن که زماني فرا رسد که مردي (از شدت فقر) به اقوام و بستگان خود مراجعه کند و آنان را به خويشاوندي سوگند دهد تا بلکه به او کمک کنند؛ ولي چيزي به او نمي دهند. همسايه از همسايه خود کمک مي طلبد و او را به حقّ همسايگي سوگند مي دهد؛ ولي همسايه کمکش نمي کند». [1] .

نيز آن حضرت مي فرمايد: «از نشانه هاي قيامت، بدرفتاري با همسايه و گسستن پيوندهاي خويشاوندي است». [2] .

از آن جا که در برخي از روايات «الساعه» به ظهور حضرت تأويل شده است [3] روايات «اَشراط الساعه» را به نشانه هاي ظهور تفسير کرديم.