به طور قطع نوع سلاحي که حضرت قائم (عج) در نبردها به کار مي گيرد با ديگر سلاح هاي آن روزگار تفاوت اساسي دارد و واژه سيف که در روايات آمده است، شايد کنايه از اسلحه است نه اين که مراد خصوص شمشير باشد؛ زيرا اسلحه امام به گونه اي است که با به کارگيري آن ديوارهاي شهر فرومي ريزد يا شهر پودر شده، تبديل به دود مي گردد و دشمن با يک ضربه، همانند نمک آب شده، چون سرب ذوب مي گردد.

طبق روايتي، سلاح سربازان حضرت از آهن است؛ ولي چنان است که اگر بر کوه فرود آيد، آن را به دو نيم مي کند.

شايد دشمن نيز از اسلحه آتش زا استفاده کند؛ زيرا که امام (ع) لباسي را مي پوشد که ضدّ گرماست و آن لباسي است که جبرئيل (ع) آن را از آسمان براي ابراهيم (ع) آورد تا از آتش نمرود رهايي يابد و آن لباس در اختيار حضرت بقية اللَّه است و اگر چنين نبود - يعني اسلحه و صنعت پيشرفته در اختيار دشمن نبود - شايد ضرورتي براي پوشيدن آن لباس وجود نمي داشت. هر چند که شايد جنبه اعجاز آن منظور باشد.

امام صادق (ع) مي فرمايد: «هنگامي که قائم ما قيام کند، شمشيرهاي نبرد فرود مي آيد، شمشيرهايي که بر هر کدام، نام و نام پدر يک رزمنده نوشته شده است». [1] .

حضرت صادق (ع) درباره گروهي از ياران مهدي (عج) مي فرمايد: «ياران مهدي (ع) شمشيرهايي از آهن دارند؛ ولي جنس آن غير از آهن است. اگر يکي از آنان با شمشير خود بر کوهي ضربه زند، آن را دو نيم مي کند. حضرت قائم (عج) با آن سپاهيان و تجهيزات به جنگ هند، ديلم، کردها، روميان، بربر، فارس و بين جابرسا و جابلقا مي رود». [2] .

وسايل دفاعي نيروهاي مهدي (عج) به گونه اي است که اسلحه دشمن بر آنان کارگر نيست. امام صادق (ع) در اين باره مي فرمايد: «ياران مهدي (ع) اگر با سپاهياني که بين شرق و غرب را فرا گرفته اند، درگير شوند، آنان را در لحظه اي نابود مي کنند و هرگز سلاح دشمن در آنان تأثير نمي کند». [3] .