امام باقر (ع) مي فرمايد: «صاحب امر را در برخي از اين درّه ها (ذي طوي) غيبتي خواهد بود. دو شب پيش از ظهورش، نزديک ترين پيشخدمتش، به ديدار برخي از ياران حضرت مي رود و از ايشان مي پرسد: شما در اين جا چند نفريد؟ مي گويند: چهل تن. مي گويد: چگونه خواهيد بود، اگر پيشواي خود را ببينيد؟ پاسخ مي دهند: به خدا سوگند، اگر در کوه ها زندگي کند، همراه او خواهيم بود و همان گونه زندگي خواهيم کرد». [1] .

امام صادق (ع) مي فرمايد: «ياران حضرت (عج) دست هاي خود را بر زين مرکب امام (ع) مي کشند و با اين کار، درخواست برکت مي کنند. دور حضرت حلقه مي زنند و در جنگ ها جسم و جان خود را سپر بلاي او مي کنند و هر چه از آنان بخواهد، اجابت کرده، انجام مي دهند». [2] .

نيز آن حضرت در توصيف ياران مهدي (عج) مي فرمايد: «او مرداني دارد که گويا دل هاي شان از پاره آهن است... آنان در برابر حضرت از يک کنيز نسبت به مولا و مالک خود، فرمانبردارتر و در برابر اوامرش تسليم هستند». [3] .

رسول خدا (ص) مي فرمايد: «خداوند براي حضرت مهدي (عج) از گوشه و کنار جهان به تعداد اهل بدر، جنگجو گرد مي آورد. آنان در فرمانبرداري از حضرتش بسيار کوشا و مصمم هستند». [4] .

امام صادق (ع) مي فرمايد: «گويا مي بينم که حضرت قائم (عج) و يارانش در نجف (کوفه) مستقر شده اند (و چنان ثابت و استوارند) که گويي پرنده بر سر آنان نشسته است». [5] .

جنگاوران چنان منظّم، بي حرکت و تسليم محض در برابر حضرت مي ايستند که گويي پرنده بر سرشان نشسته است که اگر کوچک ترين حرکتي از خود نشان دهند، پرنده پروازمي کند.