امام صادق (ع) در توصيف ياران حضرت مي فرمايد: «آنان مرداني شب زنده دار هستند که شب را در حال قيام - به پرستش مي پردازند - و به هنگام نماز، زمزمه اي مانند زنبور عسل دارند و صبح هنگام در حالي که بر اسب هاي خود سوارند، براي انجام مأموريت مي روند. آنان پارسايان شب و شيران روزند و از ترس خدا، حالت خاصي پيدا کرده اند. خداوند به وسيله آنان، به امام حق ياري مي رساند». [1] .

و نيز آن حضرت مي فرمايد: «گويا قائم آل محمد (عج) و يارانش را در پشت شهر کوفه مي بينم. گويي پرندگان بر بالاي سر آنان بال گسترده اند. زاد و توشه شان پايان يافته و لباس هاي شان مندرس و ژنده است و سجده بر پيشاني آنان اثر گذارده است. آري، آنان شيران روز و نيايشگران شبند. دل هاي شان مانند پاره هاي آهن، محکم و استوار است. هرکدام از آنان نيروي چهل مرد را داراست. کسي جز کافر و منافق آنان را نمي کشد. خداوند در قرآن از آنان اين گونه ياد کرده است:«(إنَّ ذلکَ لآياتٍ لِلْمُتّوسِّمينَ؛ [2] در اين مطلب، هوشمندان را آيت و عبرت بسيار است)». [3] .