درباره شهادت يا رحلت حضرت (ع)، روايات گوناگوني رسيده ولي با توجّه به سخن امام حسن مجتبي (ع) که مي فرمايد: «هيچ يک از ما امامان نيست، جز آن که مسموم يا شهيدمي شود». [1] مي توان رواياتي را که دلالت بر شهادت حضرت (ع) دارد، بر ديگر روايات ترجيح داد.

در اين جا تنها به بازگويي چند روايت بسنده مي کنيم:

1. امام صادق (ع) در دنبال آيه شريفه (ثمّ رددنا لکم الکرّة عليهم) [2] مي فرمايد: «مقصود زنده شدن دوباره امام حسين (ع) و هفتاد نفر از اصحابش در عصر امام زمان است؛ درحالي که کلاه خودهاي طلايي بر سر دارند و به مردم، رجعت و زنده شدن دوباره حضرت حسين (ع) را اطلاع مي دهند تا مؤمنان به شک و شبهه نيفتند.

اين در حالي است که حضرت حجّت در ميان مردم است. چون معرفت و ايمان به حضرتش در دل هاي مردم استقرار يافت، مرگ حضرت حجّت (ع) فرا مي رسد. پس حضرت امام حسين (ع) متولّي غسل و کفن و حنوط و دفن ايشان خواهد شد و هرگز غير از وصي، وصي را تجهيز و آماده خاک سپاري نمي کند». [3] .

زهري مي گويد: حضرت مهدي (عج) چهارده سال زندگي مي کند؛ سپس به مرگ طبيعي به جوار حق مي رود. [4] .

ارطاة مي گويد: به من (خبر) رسيده است که حضرت مهدي (عج) چهل سال زندگي مي کند؛ سپس به مرگ طبيعي در بستر خود مي ميرد. [5] .

کعب الاحبار مي گويد: منصور اين امّت مهدي است و ساکنان زمين و پرندگان آسمان بر او درود مي فرستند.

اوست که در جنگ با روم و جنگ هاي عظيم مورد آزمايش قرار مي گيرد و اين آزمايش بيست سال طول مي کشد و حضرتش به همراه دو هزار نفر از فرماندهان پرچم دار، به شهادت مي رسند؛ سپس هيچ مصيبتي پس از مصيبت فقدان رسول اللَّه (ص) بر مسلمانان گران تر از شهادت حضرت مهدي (ع) نخواهد بود. [6] .

البته سخنان زهري و ارطاة و کعب از نظر ما مورد اعتماد نيست؛ مگر آن که شاهد صدق داشته باشد.