چون در روزگار حضرت مهدي (عج) بهداشت در حدّ مطلوب آن وجود دارد، بيماري ها کاهش يافته، تعداد اندکي از افراد به بيماري هاي گوناگون دچار مي شوند؛ ولي دانش پزشکي نيز در آن عصر در اوج پيشرفت خود مي باشد و بيماران گوناگون در کوتاه ترين مدّت معالجه مي شوند. افزون بر اين که حضرت با ياري الهي بيماران غير قابل درمان را نيز خود بهبود مي بخشد و مي توان گفت: در حکومت حضرت بيماري يافت نمي شود.

امام حسين (ع) درباره حکومت مهدي (عج) مي فرمايد: «هيچ نابينا، زمين گير و دردمندي بر روي زمين نمي ماند، مگر آن که خداوند درد او را برطرف مي سازد». [1] .

اميرمؤمنان (ع) مي فرمايد: «... آن گاه قائم ما که پنهان و مخفي است، ظاهر مي شود در حالي که جبرئيل پيشاپيش او و کتاب خدا در پيش روي اوست. آن حضرت بيماران پيسي و خوره را شفا مي بخشد». [2] .

از اين روايت استفاده مي شود که حضرت مهدي (عج) خود در درمان بيماري هاي غيرقابل درمان، نقش اساسي دارد.

امام صادق (ع) مي فرمايد: «هنگامي که حضرت قائم قيام کند، خداوند بيماري ها را از مؤمنان دور مي سازد و تندرستي را به آنان باز مي گرداند». [3] .

امام باقر (ع) در اين باره مي فرمايد: «هر کس قائم اهل بيت مرا درک کرد، اگر به بيماري دچار باشد، شفا مي يابد و چنان که دچار ناتواني باشد، توانا و نيرومند مي گردد». [4] .

در کتاب خصال شيخ صدوق آمده است: «روزگار حضرت مهدي (عج) بيماري برطرف مي شود و آنان (مؤمنان) مانند پاره هاي آهن مي گردند». [5] .