يکي از مشکلات جامعه، پيش از ظهور امام زمان (عج)، کاهش بهداشت و درمان است که در نتيجه گسترش بيماري هايي واگير و مرگ هاي ناگهاني را در سراسر جهان در پي دارد. گسترش بيماري هايي مانند جذام، طاعون، فلج، کوري، سکته و صدها بيماري خطرناک ديگر آن چنان زندگاني مردم را مورد تهديد قرار مي دهد که گويي همگان به انتظار مرگ حتمي خود نشسته اند و هرگز اميدي به زندگي ندراند. شب که به بستر مي روند، اميد زنده ماندن تا صبح و برخاستن از خواب در آنان نيست و آن گاه که از خانه بيرون مي روند، اميدي به بازگشت خود ندارند.

اين اوضاع دلخراش و دردناک، در اثر آلودگي محيط زيست و در نتيجه به کارگيري سلاح هاي شيمايي، اتمي و ميکربي پديد مي آيد يا افزايش اجساد کشتگان و دفن نشدن آنان و متعفّن شدنشان، عامل آن بيماري ها مي شود و يا بر اثر ديگر بيماري هاي رواني و روحي است که از ناامني و از دست دادن عزيزان پديد مي آيد و شايد نيز معلول همه اينها و چيزهايي است که ما از آن آگاهي نداريم.

حکومت حضرت مهدي (عج) در آن شرايط، نور اميدي در دل انسان هاي بلازده و دردمند آن عصر، براي نابودي آن وضعيت و به ارمغان آوردن تندرستي براي جامعه بشري است و اين درست همان چيزي است که حکومت امام زمان (عج) در آن زمينه انجام مي دهد.

در اين جا به بازگويي چند روايت درباره وضعيت بهداشت و درمان، پيش از ظهور مي پردازيم و آن گاه رواياتي را درباره کوشش هاي حضرت حجّت (ع) در تأمين بهداشت و درمان جامعه بيان مي داريم: