رسول خدا (ص) مي فرمايد: «هنگامي که حضرت مهدي (عج) ظهور کند... اموال و زکات ها را در کوچه ها مي برند؛ ولي کسي پيدا نمي شود که حاضر به دريافت آنها باشد». [1] .

نيز آن حضرت مي فرمايد: «مهدي (عج) در امّت من خواهد بود و در حکومت او مال و ثروت بر هم انباشته خواهد شد». [2] .

اين حديث کنايه از رفع نيازمندي هاي جامعه است؛ به گونه اي که اموال از موارد مصرف بيش تر مي گردد. به سخن ديگر، دولت حضرت مهدي (عج) نه تنها کسري بودجه ندارد، بلکه در آمد آن بر بودجه اش فزوني دارد.

امام صادق (ع) مي فرمايد: «هنگامي که قائم ما قيام کند...، زمين گنج هاي خود را بيرون ريخته، آشکار مي کند؛ به گونه اي که مردم با چشم خود، آن را بر روي زمين مي بينند و دارندگان زکات سراغ کسي مي گردند که نيازمند باشد تا زکاتشان را به او بدهند؛ ولي کسي يافت نمي شود و مردم - از فضل و بخشش خداوند - از ديگران بي نياز مي گردند». [3] .

علي بن عقبه نقل مي کند: در آن روزگار، کسي جايي را براي دادن صدقات و صرف پول در راه نيک نمي يابد؛ زيرا بي نيازي همه مؤمنان را فرا گرفته است». [4] .

امام باقر (ع) مي فرمايد: «مردم ماليات خود را بر گردن گذاشته، به سوي مهدي مي روند. خداوند به شيعيان ما در زندگي رفاه و آسايش داده است و آنان در بي نيازي به سر مي برند و اگر لطف و سعادت خداوند آنان را در بر نمي گرفت، با آن بي نيازي، سرکشي مي کردند». [5] .

امام باقر (ع) مي فرمايد: «حضرت مهدي (عج) سالي دو بار عطايايي به مردم مي دهد. آن حضرت ماهي دوبار حقوق مي دهد و بين مردم يکسان رفتار کرده، به گونه اي که فرد نيازمند به زکات، در جامعه يافت نمي شود. دارندگان زکات، سهم فقيران را نزد آنان مي آورند؛ ولي آنان نمي پذيرند. به ناچار اموال را در کيسه هاي مخصوص پول مي گذارند و در محلّه هاي شيعه مي چرخانند؛ ولي آنان مي گويند ما را به درهم هاي شما نيازي نيست». [6] .

از روايات بالا دو نکته دانسته مي شود: نخست اين که مردم در حکومت حضرت مهدي (عج) چنان از نظر فکري رشد مي کنند که بدون زور و فشار به وظايف خود در همه ابعاد عمل مي کنند. يکي از آن وظايف، پرداخت ماليات درآمد به دولت اسلامي است.

اگر همه مسلمان ها خمس درآمد و زکات اموال خود را به حکومت اسلامي پرداخت کنند، رقم بزرگي را پديد مي آورد و دولت بر هر گونه اقدام اصلاحي و خدمات همگاني قادر مي شود.

دوم اين که هر چند بخشش آن حضرت در آن روزگار بي حساب است و مردم به شيوه هاي گوناگوني درآمدهايي دارند که آنان را بي نياز مي کند، ولي آن چه بيش تر نظر را جلب مي کند، بلند طبعي و روح بي نيازي در آنان است؛ زيرا چه بسيارند انسان هاي ثروتمندي که طبعي گرسنه و روحي آزمند دارند و چه بسا انسان هايي که در عين فقر، از طبعي بزرگ و روحي غني برخوردارند. مردم در عصر امام زمان (عج) از غناي روحي برخوردارند و اين همان دگرگوني معنوي است که در آن عصر پديد مي آيد.