امام صادق (ع) مي فرمايد: «پس از ظهور حضرت مهدي (عج)، خداوند بادي مي فرستد تا در هر سرزميني ندا کند: اين مهدي است که به روش داود و سليمان قضاوت مي کند و بر حکم خود گواهي نمي طلبد». [1] .

امام باقر (ع) مي فرمايد: «حضرت قائم (عج) احکام و قضاوت هايي دارد که حتي برخي از ياران و کساني که در رکابش شمشيرها زده اند، به آن احکام اعتراض مي کنند و آن قضاوت حضرت آدم (ع) است و حضرت نيز گردن معترضان را مي زند. سپس به روش ديگري قضاوت مي کند که قضاوت داود است؛ ولي گروه ديگري از يارانش اعتراض مي کنند و حضرت گردن آنان را نيز مي زند.

براي بار سوم حضرت به شيوه ابراهيم (ع) قضاوت مي کند و باز هم گروهي از يارانش -که در رکابش شمشير زده اند - اعتراض مي کنند و حضرت آنان را نيز اعدام مي کند. آن گاه امام زمان (عج) به روش محمد (ص) رفتار مي کند و ديگر کسي بر حضرت اعتراض نمي کند». [2] .

سازمان هاي بزرگ و با عظمت با نام و نشان هاي گوناگون و اساسنامه هاي پرزرق و برق که از حمايت محرومان و حقوق بشر سخن مي گفتند، در بين بشريّت چنان رفتارکرده اند که گويي جز دشمني با بشريّت کار ديگري ندارند.

سرانجام حکومت مهدي وارث جهاني است که در آن ستمگران با همه توان به جنگ و نبرد با بشريّت پرداخته، تعداد بسياري از انسان ها را کشته اند و آنان که زنده مانده اند نيز از حکومت هاي ديگر نااميد شده، به حکومتي که وعده هاي خويش را محقّق مي سازد، پناه مي آورند و اين حکومت، همان حکومت مهدي آل محمد (ص) است.

امام باقر (ع) مي فرمايد: «حکومت و دولت ما، آخرين دولت است و هيچ حزب، گروه و خانداني نمي ماند که داراي حکومت باشد، مگر اين که پيش از ما، حکومتشان بر روي کار مي آيد و اين براي آن است که اگر روش و سياست حکومت ما را ديدند، نگويند، ما هم اگر زمامدار امور مي شديم، اين چنين رفتار مي کرديم و اين معناي سخن خداوند است که فرمود: (والعاقبة للمتقين؛ [3] و عاقبت کار از آن پرهيزکاران است). [4] .