زراره از امام صادق (ع) پرسيد: آيا روش و سياست حضرت قائم (عج) همانند روش پيامبر (ص) خواهد بود؟ امام (ع) فرمود: «هرگز، هرگز؛ اي زراره! او سياست پيامبر (ص) (دربرخورد با دشمنان) را در پيش نمي گيرد. پيامبر (ص) با ملايمت و نرمي و مهرباني رفتارمي کرد تا دل ها را به دست آورد و مردم با آن حضرت اُلفت گيرند؛ ولي حضرت قائم (عج)، سياست قتل را در پيش مي گيرد و طبق دستوري که دارد، رفتار مي کند و توبه کسي را نمي پذيرد. پس واي بر کسي که با او مخالفت کند». [1] .

حسن بن هارون مي گويد: در محضر امام صادق (ع) بودم. معلّي بن خنيس از حضرت پرسيد: آيا هنگامي که حضرت قائم (عج) ظهور کند، برخلاف روش اميرمؤمنان (ع) در برخورد با مخالفان رفتار مي کند؟ امام (ع) فرمود: «آري؛ علي (ع) ملايمت و نرمش را در پيش گرفت؛ چون مي دانست پس از او دشمنان بر ياران و شيعيانش چيرگي پيدا مي کنند؛ ولي سياست حضرت قائم (عج) قهر و غلبه و به اسارت گرفتن آنان است؛ زيرا مي داند که پس از او کسي بر شيعيان تسلّط نخواهد يافت». [2] .

حضرت رضا (ع) مي فرمايد: «هنگامي که قائم ما ظهور کند، جز خون ريختن (و کشتن دشمنان) و عرق کردن [3] (در اثر جنگ و تلاش زياد) و خوابيدن بر زين اسب ها (به سبب پيکارهاي فراوان) نخواهد بود». [4] .

مفضل مي گويد: امام صادق (ع) يادي از حضرت قائم (عج) به ميان آورد. من عرض کردم: اميدوارم که برنامه و حکومت حضرت به آساني برقرار شود. حضرت فرمود: «خير؛ چنان نمي شود مگر آن که سختي هاي بسياري را ببينيد». [5] .

امام صادق (ع) مي فرمايد: «علي (ع) فرمود: براي من روا بود که فراريان را به قتل برسانم و زخميان را بکشم؛ ولي دست به اين کار نزدم؛ براي اين که اگر شيعيان قيام کردند، زخميانشان را به قتل نرسانند؛ ولي براي حضرت قائم (عج) جايز و رواست و زمينه وجود دارد که فراريان را به قتل برساند و زخميان را نابود گرداند». [6] .

امام باقر (ع) مي فرمايد: «اگر مردم مي دانستند که حضرت قائم (عج) چه برنامه اي دارد و چه کارهايي انجام مي دهد، اکثر آنان آرزو مي کردند که هرگز آن حضرت را نبينند؛ زيرا حضرت کشتار زيادي مي کند و به يقين اوّلين کشتار را در قبيله قريش خواهد داشت. پس از قريش نخواهد گرفت جز شمشير و به آنان نخواهد داد مگر شمشير. حضرت مهدي (عج) کار را به جايي مي رساند که بسياري از مردم مي گويند. اين شخص از آل محمد (ص) نيست و اگر از اهل بيت پيامبر (ص) بود، رحم مي کرد». [7] .

نيز آن حضرت مي فرمايد: «حضرت مهدي (عج) با برنامه اي نو، سنّتي جديد و قضاوتي تازه قيام مي کند. بر عرب ها روزگار بسيار سختي خواهد بود و شايسته شأن و موقعيت او جز کشتن دشمنان نيست». [8] .

[1] نعماني، غيبة، ص 231؛ عقد الدرر، ص 226؛ اثبات الهداة، ج 3، ص 539؛ حلية الابرار، ج 2، ص 628؛ بحارالانوار، ج 52، ص 353.

[2] برقي، محاسن، ص 320؛ کافي، ج 5، ص 33؛ علل الشرائع، ص 150؛ التهذيب، ج 6، ص 155؛ وسائل الشيعه، ج 11، ص 57؛ مستدرک الوسائل، ج 11، ص 58؛ جامع احاديث الشيعه، ج 13، ص 101.

[3] شايد مراد از «العرق» رگ، و کنايه از گردن زدن باشد.

[4] نعماني، غيبة، ص 285؛ اثبات الهداة، ج 3، ص 543.

[5] نعماني، غيبة، ص 284؛ اثبات الهداة، ج 3، ص 543.

[6] نعماني، غيبة، ص 231؛ ر. ک: التهذيب، ج 6، ص 154؛ وسائل الشيعه، ج 11، ص 57؛ بحارالانوار، ج 52، ص 353؛ مستدرک الوسائل، ج 11، ص 54.

[7] نعماني، غيبة، ص 231؛ عقد الدرر، ص 227؛ اثبات الهداة، ج 3، ص 539؛ بحارالانوار، ج 52، ص 354.

[8] بحارالانوار، ج 52، ص 349.