پس از قرن ها انتظار و تحمّل رنج، سرانجام روزگار ستم وتاريکي ها به سر آمده، پرتو خورشيد سعادت، نمايان مي گردد و شخصيت بزرگي که با ياري الهي، بناي زدودن آثار ستم و جور را دارد، ظهور مي کند. آن حضرت، دست به اصلاحات گسترده و دگرگوني هاي بنيادي در دو بُعد معنوي و مادي مي زند و جامعه بشري را چنان سامان مي بخشد که خشنودي خداوند را در پي داشته باشد.

در اين ميان، اگر اشخاص، احزاب و گروه هايي بخواهند با ايجاد مشکلات، مانع اين قيام عظيم شوند يا با اخلالگري حرکت قيام او را کند نمايند، دشمنان سرسخت بشريّت و دين الهي محسوب مي شوند و کيفر آنان جز نابودي به دست قدرتمند حضرت مهدي نخواهد بود.

افراد اخلالگر در انقلاب امام، کساني هستند که دستشان به خون بشريّت آلوده است يا انسان هاي بي تفاوتي هستند که در برابر جنايات تجاوز گران، سکوت پيشه کرده، ولي در برابر حضرت، پرچم مخالفت بر مي دارند و يا کج فهماني هستند که درک خود را بر سخن حضرت برتري مي دهند. طبيعي است که بايد آنان با قاطعيت تمام سرکوب شوند تا جامعه بشري براي هميشه از شرّ آنان مصون بماند. از اين رو، روش و سياست حضرت مهدي (عج) با آنان بسيار قاطعانه و بدون اغماض است.

در اين فصل به بررسي دو مطلب اساسي که از روايات فهميده مي شود، مي پردازيم: