اميرمؤمنان (ع) در خطبه اي مي فرمايد: «... آن گاه مهدي (عج)، حضرت عيسي را به جانشيني خود، در عمليات تهاجمي عليه دجّال برمي گزيند. عيسي (ع) براي يافتن وسرکوبي دجّال حرکت مي کند. دجّال که همه جهان را در سلطه خود دارد و کشاورزي و نسل بشري را نابود کرده است، مردم را به خويش مي خواند و هر کس او را بپذيرد، مورد لطف قرار مي گيرد و اگر خودداري ورزد، او را مي کشد. سراسر جهان، جز مکه، مدينه و بيت المقدس را درهم نورديده است و همه فرزندان نامشروع از شرق و غرب جهان پيرامونش گرد آمده اند.

دجّال به سوي حجاز حرکت مي کند و عيسي (ع) در گردنه «هرشا» به او مي رسد و فريادي هولناک بر او مي کشد و ضربه اي سخت بر او فرود مي آورد و او را در شعله هاي آتش ذوب مي کند؛ آن سان که سرب در آتش ذوب مي شود». [1] .

فرود آوردن ضربه اي که ذوب شدن دجّال را در پي دارد، شايد در اثر به کارگيري مدرن ترين سلاح هاي آن روز باشد و ممکن است حکايت از اعجاز حضرت عيسي کند.

در ويژگي حضرت عيسي (ع) آمده است: او چنان اُبّهتي دارد که چون دشمن او را مي بيند، به ياد مرگ مي افتد؛ چنان که گويي عيسي قصد جانش را کرده است. [2] .