اَللهُم انصُرهُ نَصراً عَزيزاً وَ افتَح لَهُ فَتحاً يَسيراً. اللّهُمَّ وَ اَعِز بِهِ الدّينَ بَعدَ الخَموُلِ، واَطلِع بِهِ الحَق بَعدَ الاُفُولِ، وَ اَجلِ بِهِ الظُّلمَه`َ وَاکشِف بِهِ الغُمه`َ. اللهم وَ آمِن بِهِ البِلادَ وَاهد بِهِ العِبادَ. اللهم املا بِهِ الاَرضَ عَدلاً وَ قِسطاً، کَما مُلِئَت ظُلماً وَ جَوراً، اِنکَ سميع مُجيب.

خدايا او را ياري کن، ياريِ با عزّت‌، و پيروزي آسان برايش بگشاي. خدايا دين را به دست او پس از گم‌نامي نيرومند گردان، و حق را به دست او پس از غروب و افول آن پرفروغ ساز. به وسيلهِ او ابرهاي تيره را زايل کن و اندوه را به وسيلهِ او برطرف فرما. شهرها را به وسيلهِ او امن و امان گردان و بندگان را به وسيلهِ او هدايت فرما. بار خدايا زمين را به وسيلهِ او پر از عدل و داد گردان؛ هم چنان که از ظلم و بيدادگري پُر گشته است؛ همانا تويي شنوا و اجابت کننده.

در زيارت حضرت صاحب الامر مي‌خوانيم:«السلام علي ربيع الانام و نضره الايّام؛ سلام بر بهار مردم و روزهاي سبز و خرّم.»

همهِ آسايش و راحتي‌ها تنها در گرو دولت کريمه آن عزيز سفر کرده شکل خواهد گرفت. از اين رو بايد با رشد و بلوغ اجتماعي، شناخت و انتظار دولت کريمه به يک جريان فکري - اجتماعي تبديل شود و فرهنگ مهدويت را با سه شاخصهِ مورد نظر گسترش داد:

1. رغبت اجتماعي به دولت کريمه؛‌

2. شکايت اجتماعي از وضعيت نبودن نبي و غيبت ولي؛‌

3. استعانت اجتماعي‌.

در توقيع شريفي حضرت به اسحاق بن يعقوب چنين فرمود: «و اکثروا الدعاء بتعجيل الفرج فان ذلک فرجکم؛ براي تعجيل فرج بسيار دعا کنيد که فرج شما همان است.»

امام حسن عسکري (ع) نيز مي‌فرمايد:

و اللّه ليغيبنّ غيبهً لا ينجو فيها من الهلکه الاّ من ثَبتَهُ اللّهُ عزّ و جلّ علي القول بامامته و وفقه فيها للدعاء بتعجيل فرجه.

به خدا سوگند [او] غيبتي خواهد داشت که در آن تنها کساني از هلاکت نجات مي‌يابند که خداوند آن‌ها را بر قول به امامتش ثابت قدم داشته و در دعا براي تعجيل فرجش موفق کرده است.

اگر جامعه بشري با رشد و بلوغ خود گام‌هاي رغبت، شکايت اجتماعي، و استعانت اجتماعي را در نوردد، دست به دعا بردارد و از خالق هستي درخواست کند که آن خورشيد از پَس ابرها بيرون آيد. با آمادگي و آماده‌باش بودن و مسؤ‌ليت‌پذيري خود و ديدباني و رصد وضعيت و آماده کردن شرايط ظهور؛ عطش و رغبت خود را نسبت به امام زمان نشان دهد و هميشه دغدغه فرهنگ مهدويت را مطلع و مطمح نظر خود بداند، با دعاي پيوسته خود به بلوغ بارع و بالنده مهدوي دست مي‌يابد. چنين انساني زمينه‌هاي ظهور را فراهم مي‌سازد و هديه فرج را در دوران «غيبت» و «ظهور» درک و دريافت مي‌نمايد؛ زيرا درک و دريافت فرهنگ مهدويت و امامت آن عزيز سفر کرده و دعا براي فرجش، هم نعمت و گشايش دوران «غيبت» است و هم فرج و گشايش براي دوران «ظهور» و حضورش.