در روايات متعددي مي خوانيم که «طوبي»، درختي است که اصل اش در خانه ي پيامبر يا علي (عليهماالسّلام) در بهشت است و شاخه هاي آن، همه جا و بر سر همه ي مؤمنان و بر فراز همه ي خانه هايشان گسترده است.

ممکن است، اين تعبير، تجسّمي از آن مقام رهبري و پيشوايي آنان و پيوندهاي ناگسستني ميان اين پيشوايان بزرگ و پيروان شان باشد که ثمره ي آن، آن همه نعمت گوناگون و متنوّع است. [1] .

ابي بصير، از امام صادق (عليه السّلام) نقل مي کند:

«طوبي لِمَنْ تمسّک بأمرنا في غيبة قائمنا فلم يزغ قلبُهُ بعدالهداية.». فقلت له: «جعلتُ فداک! و ما طوبي؟». قال: «شجرةٌ في الجنّه أصلها في دار عليّ ابن ابي طالب و ليس من مؤمنٍ إلّا في داره غصن من أغصانها، و ذالک قول اللّه عزّوجلّ: «طوبي لهم و حسن مآب» [2] و [3] .

«طوبي، براي کسي که چنگ زند به امر ما در دوران غيبت قائم ما و دل اش بعد از هدايت يافتن از حقّ برنگردد، باشد.». عرض کردم: «فداي تو شوم! طوبي چيست؟». فرمود: «درختي است در بهشت که بيخ و بن آن در خانه علي ابن ابي طالب (عليه السّلام) است. هيچ مؤمني نيست مگر آنکه شاخه اي از شاخه هاي آن در خانه وي هست.».

از آن جا که «شجره ي طوبي» اصل اش در خانه ي اميرالمؤمنين (عليه السّلام) است و شيعيان وي به جهت معرفت و محبّت و اطاعت او، از آن شاخه ها بهره مند مي شوند، شخص اميرالمؤمنين را نيز «شجره ي طوبي» مي خوانند و اين گونه درود بر او مي فرستند: «السلام علي شجرة طوبي و سدرةالمنتهي» [4] .

از همين رو است که در زيارت حضرت صاحب العصر والزمان (عج) مي خوانيم: «السلام عليک يابن شجرة طوبي و سدرةالمنتهي [5] ؛ درود بر تو (امام زمان)! اي فرزند شجره ي طوبي و سدرةالمنتهي.».

و اين فرزند شجره ي طوبي و سدرةالمنتهي است که نظاره گر و بيننده ي آن دو است و رفعت و عظمتي بسان پدر بزرگوار خويش را به نمايش مي گذارد.