وَ لَقَد کَتَبْنا فِي الزَّبور، مِن بَعدِ الذِّکْر، اَنَّ الاَرضَ يرثُها عِبادِي الصّالِحون. [1] .

- ما در زبور داود، از پس ذِکر(تورات)، نوشته ايم که سرانجام، زمين را بندگان شايسته ما ميراث برند و صاحب شوند.

امام محمّدِ باقر«ع» فرمود:

اين بندگان شايسته که وارثان زمين شوند، اصحاب مهدي هستند، در آخرُ الزَّمان.

شيخ طبرسي، پس از نقل اين حديث، مي گويد:

حديثيکه شيعه و سُنّي، از پيامبر «ص» روايت کرده اند، بر گفته امام باقر دلالت دارد. حديث اين است: «اگر از عمر دنيا باقي نماند مگر يک روز، خداوند همان يک روز را آن قدر دراز مکند، تا مردي صالح، از اهل بيت من، برانگيزد، و او جهان را، همانگونه که از جور و ستم لبريز شده باشد، از داد و دادگري لبريز سازد.» و امام ابوبکر احمد بن حسين بيهقي، در کتاب «اَلبَعثُ و النُّشُور»، اخبار بسياري در اين باره آورده است. و آن اخبار را، نواسه او، ابو الحسن عُبيد الله بن محمد بن احمد، در سال 518، براي ما روايت کرد. [2] .

در «تفسير علي بن ابراهيم»، درباره اين آيه، آمده است:

ما در زبور، از پس ذکر نوشتيم... همه کتابهاي آسماني ذکر ناميده مي شود. اَنَّ الاَرضَ يرِثُها عِبادِي الصّالِحُون، يعني قائم و اصحاب او.(اين مطلب در زبور آمده است زيرا که) در زبور وقايع و کشتارهاي عظيم آمده است، و هم حمد خداوند و تمجيد ذاتِ او، و هم دعا و نيايش. [3] .



[ صفحه 116]