آشکار شد که موضوع «مهدي»، «انتظار»، و «ظهور»، سراسرِ کتابها و مدارک مذاهب اسلامي را فرا گرفته است. پيامبر اکرم«ص»، خود آن را تعليم داده است. علي بن ابيطالب«ع» و ديگرامامان، همواره، درباره آن سخن گفته اند، و درباره خصوصيات موعود و ظهور، و انتظار منتظران، دقايقي بسيار مطرح ساخته اند. علما و بزرگان فِرَق اسلام، در سرتاسر تاريخ اسلام، و در سرتاسر جهان اسلام، در اين باره فصلها نوشته اند و کتابها نگاشته اند.

با اين حساب، آيا شدني است که موضوعي اينچنين، در کتاب الهي ريشه هايي نداشته باشد؟! موضوعي به اين مهمي، که خود پيامبر تعليم داده، و آنهمه درباره آن سخن گفته است، و سپس از علي و ديگر امامان، آنهمه در آن باره بيابانها و سخنها رسيده است، بيقين ريشه هايي قرآني دارد، و آياتي چند، مربوط به آن، فرود آمده است...

در قرآن کريم، درباره مسائل آينده دوران، و حوادث آخر الزَّمان، و استيلاي خوبي و خوبان بر جهان، و حکومت يافتن صالحان- گاه باشاره، و گاه بتصريح- سخن گفته شده است. اينگونه آيات را مفسِّران اسلامي، طبق مدارک حديثي و تفسيري، مربوط به مهدي و ظهور آخر الزمان دانسته اند. آيات ديگري، در قرآن کريم هست، که به جنبه حضور ولايتي مهدي«ع»، اشاره- بلکه در اين باره صراحت- دارد، که در فصل بعد، ياد

مي کنيم. اينک 10 آيه، از آياتي که راجع به مهدي است، و آخرُ الزَّمان، و ظهور«طلعت رشيده»، و «دولت کريمه»:



[ صفحه 115]