در علائم ظهور، از جمله، سخن از طلوع خورشيد از مغرب رفته است. در برخي از احاديث، اين امر، اينگونه بيان شده است:

خورشيد به هنگام ظهر، در آسمان راکد شود(آسمان بسختي تيره گردد، و خورشيد ناپديد شود، چنانکه گويي غروب کرده است)، و ساعتي چند، تا به هنگام عصر، پيدا نباشد، آنگاه(که به جانب مغرب رسيده باشد)، از مغرب ظاهر گردد. [1] .



[ صفحه 110]



از اين بيان، چنان معلوم مي گردد، که با تيره شدن آسمان، و رکود [2] و تار شدن خورشيد و ناپيدا شدن آن، به هنگام ظهر، و طول کشيدنِ اين حال تا نزديک غروب، و سپس پيدا شدن آن در مغرب، چنان به نظرها مي آيد که خورشيد، پس از آنکه به هنگام ظهور در وسط آسمان ناپديد گشته است، به هنگام غروب، «از مغرب طلوع کرده است.»

در برخي از روايات اين مطلب نيز آمده است که:«آيت و نشانه اي، و سيمايي، در خورشيد پديدار گردد.» و در برخي آثار رسيده است که «مهدي»، خود، همان خورشيدي است که از مغرب(محل غروب کردنِ) خويش طلوع خواهد کرد-(وَ هُوَ الشَّمسُ الطّالِعَةُ مِن مَغرِبِها.) [3] .



[ صفحه 113]