چنانکه مشهور است، عدالت، به روزگار مهدي«ع»، همه جا را و همه چيز را فرا

مي گيرد، و جهان را مي آکَند. حضور عدل و اجراي عدالت، به مسائل و روابط انساني انحصار نخواهد داشت، در مورد ديگر چيزها نيز عدالت رعايت مي گردد، و در جامعه ها و روابط انساني، اصول عدالت، در امور کلي جزئي، به گونه اي عجيب، عملي

مي شود.

در نشان دادنِ رعايتِ دقيق اصولِ عدالت، در حکومتِ مهدي«ع»، پيشتر آورديم، که:

سخنگويان دولت مهدي، از نخستين مرحله، در مکه، فرياد زنند: هرکس نماز فريضه خويش را، در کنار حَجَرُ الاَسوَد و محلِّ طواف خوانده است، و اکنون مي خواهد نماز نافله بخواند، به کناري رود، تا حق کسي پايمال نگردد، و آن کس که مي خواهد نماز فريضه بخواند، بيايد و بخواند.

همچنين آورده اند که:

مهدي، عدالت را، همچنانکه سرما و گرما وارد خانه ها مي شود، وارد خانه هاي مردمان کند، و دادگري او همه جا را بگيرد اَما وَ الله لَيدْخِلَنَّ عَلَيهِم عَدلَهُ، جَوفَ بُيوتهم، کما يدْخُلُ الْحَرُّوالْقُرُّ. [1] .

يعني، همانسان که گرما و سرما، بي اذن مردمان، واردِ خانه ها مي شود، و همه زاويه ها و روزنه ها را پر مي کند، و روي همه چيز اثر مي گذارد، مهدي«ع» دادگري و عدل خويش را، اينچنين به درونِ زندگيها مي برد، و نفوذ مي دهد و مي گستراند. همه چيز در عدل و داد فرو مي رود، و جوهرِ عدل و داد مي پذيرد. اين است عدالت فراگير و دادگستري خدايي. و من، در جايي ديگر نوشته ام:



[ صفحه 37]



... و چون مهدي بيايد همه زمين را پر از داد کند، نه تنها جامعه ها و آباديها را، همه زمين را... تا قطره اي آب، از چشمه ساري، به هدر نرود، و دانه اي از درختي، به ستم يا اسراف، چيده نشود. او همه جا و همه وقت را پر از عدالت و داد مي کند: آباديها و هامونها را، دشتها و دره ها را، جنگلها و کوهساران را، بامدادان و غروبها را... [2] .