چون مهدي«ع» درآيد- پس از سختيها که افتد، و جنگها که رَوَد- ظلم و ستم را براندازد، و سراسر زمين را از عدل و داد بيا کَنَد. هيچ جاي در زمين باقي نماند، مگر اينکه ار برکت عدل و احسان او فيض برد و زنده شود، حتي جانوران و گياهان نيز از اين برکت و عدالت و داد و نکويي بهره مند گردند. [1] و همه مردم، در زمان مهدي، توانگر و بي نياز شوند. [2] .

عدالت مهدي چنان باشد، که بر هيچ کس، در هيچ چيز، به هيچگونه، ستمي نرود. نخستين نشانه عدل او آن است که سخنگويان حکومت او، در مکه، فرياد زنند:«هر کس نماز فريضه خويش را، در کنار حَجَر الاَسوَد و محل طواف، خوانده است، و اکنون

مي خواهد نماز نافله بخواند، به کناري رود، تا حق کسي پايمال نگردد، و هر کس

مي خواهد نماز فريضه بخواند، بيايد و بخواند. [3] .».