مهدي«ع»، حق هر حقداري را بگيرد و به او دهد، حتي اگر حق کسي زير دندان ديگري باشد، از زير دندان انسان متجاوز و غاصب بيرون کشد، و به صاحب حق باز گرداند. [1] چون مهدي قيام کند، جِزيه برداشته شود، و غير مسلماني نماند. او مردم را با شمشير به دين خدا دعوت کند، هر کس نپذيرد، گردن زند، و هر کس سرکشي کند، خرد سازد. [2] مهدي«ع»، وارد شهر کوفه شود، و هر منافق و شک باوري را بکشد، و کاخها را ويران سازد، و ارتش مستقر در آنجا را از دم تيغ بگذراند. اينچنين، ظَلَمه و اَعوان ظَلَمه را بي دريغ بکشد، تا خدا راضي شود و خشنود گردد. [3] مهدي، مانعُ الزَّکاة را بکشد. زاني مُحْصِن را نيز بدون طلب شاهد رَحْم کند.

[4] .

زُرارَة بن اَعْين گويد:«از امام محمّدِ باقر «ع» پرسيدم:آيا قائم، با مردمان، مانند پيامبر«ص» رفتار کند؟ فرمود: هيهات، هيهات! پيامبر با ملايمت با مردم رفتار مي کرد، و مي کوشيد تا محبت مردم را، در راه دين، جلب کند و تاليف قلوب نمايد. امام قائم با شمشير و قتل با مردم روبرو شود. خدا به او اينگونه امر کرده است، که بکشد و توبه اي از کسي نپذيرد. واي به حالِ کسي که با مهدي بر سر ستيز آيد. [5] .

مهدي، فقط و فقط شمشير بشناسد. او از کسي توبه نپذيرد، و در راه اجراي حکم خدا و استقرار بخشيدن به دين خدا، به سخن کسي گوش ندهد، و نکوهش احدي را نشنود. [6] .