به هنگام رستاخيز مهدي«ع»، آنچه هست، دوستي و يگانگي است، تا آنجا که هر کس هر چه نياز دارد، از جيب آن ديگري بردارد، بي هيچ ممانعتي. [1] .

در زمان مهدي، مؤمنان در معاملات از يکديگر سود نگيرند. [2] کينه ها از دلها بيرون رود، و همه جا را آسايش و امنيت فرا گيرد. [3] .

مهدي، بخشنده است، و بي دريغ، مال و خواسته، به اين و آن دهد. نسبت به عُمّال و کارگزاران و مأمورانِ دولتِ خويش بسيار سختگير باشد، و با ناتوانان و مستمندان، بسيار دلرحم و مهربان. [4] .

عَلامةُ المَهدِيّ، اَن يکُونَ شَديداً عَلَي العُمّال، جَواداً بِالمال، رَحيماً بِالمَساکين. [5] .

مهدي«ع»، در رفتار چنان است که گويي با دست خود، کره و عسل، به



[ صفحه 31]



دهان مسکينان مي نهد. [6] مهدي«ع»، چونان امير المؤمنين «ع» زندگي کند، نان خشک بخورد، و با پارسايي بزيد. [7] .