مهدي«ع»، در برابر خداوند و جلال خداوند، فروتن است، بسيار فروتن، همچون عقاب، به هنگامي که بالِ خويش فرو گشايد، و سر به زير انداخته،



[ صفحه 30]



از اوج آسمان فرود آيد. مهدي، در برابر جلال خداوند اينسان خاشع و فروتن است. خدا و عظمت خدا، در وجود او متجلي است، و همه هستي او را در خود فرو برده است. [1] مهدي«ع»، عادل است و خجسته و پاکيزه. او ذره اي از حق را فرو نگذارد. خداوند دين اسلام را به دست او عزيز گرداند... مهدي، همواره بيم خداوند را به دل دارد، و به مقام تقربي که نزد خدا دارد مغرور نشود. او به دنيا دل نبندد، و سنگي روي سنگ نگذارد. در حکومت او، به احدي بدي نرسد، مگر آنجا که حد خدايي جاري گردد. [2] .