بدان سان که ياد شد، مي نگريم که مهدي«ع»، از نخستين روزِ ولادت نيز، همواره، در نهان مي زيست، و مردمان بطور عموم او را نمي ديدند. و اين بدان روي بود تا بدو گزندي نرسد. سعي بر آن بود که مردمان او را نبينند، و از حال و احوال او آگاه نگردند، تا اطلاعاتي درباره او شايع نگردد، و به دست دربارِ عباسي نرسد.

با اين وصف، در مدت 5-6 سال آغاز عمر او، که امامِ يازدهم در قيد حيات بود، برخي از نزديکان امام، و کساني چند از خواص نيز، او را ديدند، و به درک حضور او نايل آمدند، تا بدينگونه به تولد او وجود او يقين حاصل شود، و ايشان به موقع لزوم به ديگران و بويژه به حوزه هاي تشيع اطلاع دهند، و آنان را از وجودِ وصي دوازدهم آگاه سازند. در ميان ياران و اصحاب امام يازدهم کساني بودند که- به دليل ياد شده- از او طلب مي کردند، تا جانشينِ خويش را به آنان نشان دهد. و امام يازدهم، در مواردي اين تقاضا را برآورده ساخت، و مهدي را به کساني و گاه به گروهي نشان داد، و معرفي کرد.



[ صفحه 23]