چون چنين شود، و مهدي به در آيد، راز بزرگ نمايان شود، و رمز سترگ، گشوده آيد. و آن حکمت، که خدا را، در غايب شدن حجت خويش بود، پرده از رخ برگيرد، چنانکه حکمت کار خضر «ع» براي موسي«ع»، پس از انجام يافتن و به پايان رسيدن کار آشکار گرديد. [1] در تعاليم گفته اند:

وجه الحکمة في غيبته، وجه الحکمة في غيبات من تقدّسه من حجج الله - تعالي ذکره-... انّ الامر، امر من امر الله، و سرّ من سرّ الله، و غيب من غيب الله. و متي علمنا انّه- عزّوجلّ- حکيم، صدّقنا بأنّ افعاله کلّها حکمة، و ان کان وجهها غير منکشف لنا. [2] .

ـ امام صادق «ع» فرمود: «حکمت غيبت مهدي همان حکمتي است که در غيبت پيامبران و حجج الهي پيشين وجود داشته است... اين غيبت، امري از امور الهي، و سري از اسرار خدايي، و رازي از رازهاي رباني است. ما وقتي بدانيم که خداي عزّوجلّ حکيم است، تصديق مي کنيم که همه کارهاي او از روي حکمت است، اگر چه آن حکمت و مصلحت را خود تشخيص ندهيم، و به راز آن پي نبريم.»