مهدي«ع» چنان چون جد خويش محمد«ص»، که در ظلمات «جاهليت» قيام کرد، در دل فسادها و تباهيها و ظلمتهاي آخر الزّمان قيام مي کند. و اين پيشواي محمدي، و دادگستري علوي، و مصلح طالبي، و شورشگر فاطمي، و انقلابي حسيني، و مربّي جعفر، و امام موسو، و قائد رضوي، و حجّت عسکري، با عصاي موسي، و انگشتري سليمان پديدار مي گردد. او به روز عاشورا خروج مي کند، در حالي که پرچم پيامبر را در دست... و 313 تن ياران خاص او- به شمار ياران پيامبر در جنگ بدر- گرداگرد او جاي دارند، آنان که حاکمان زمانند و وارثان زمين.

همچنين مؤمنان نيرومند، [1] و جوانان سلحشور شيعه، در خدمت اويند. [2] و زمان چنان از شادي سرشار مي گردد، که مردگان نيز، در عالم ارواح به شادماني مي پردازند، و از خرمي به وجد مي آيند.



[ صفحه 344]



و بدينسان او- با اسم خدا- درآيد، و همه سوي جهان را، از عدل و داد، و فروغ و برهان، و نجات و ايمان، سرشار سازد.