در تربيت اسلامي، شناخت، اهميت بسيار دارد. و شناخت در منطق اسلام، محدود به «شناخت نظري» نيست، بلکه هم «شناخت نظري»، و هم «شناخت عملي» هر دو را در بر مي گيرد. هر عقيده اي که انسان در هر باره اي دارد بايد از روي شناخت و بصيرت باشد، و هر فعلي و ترکي که از انسان سر مي زند، بايد بر پايه شناخت و تشخيص باشد.

ابن مسئله، در عصر غيبت، که امام معصوم غايب است، بيشتر از وقتهاي ديگر اهميت پيدا مي کند. در اين روزگار، شناخت عقايد و افکار، و موضعگيريها و اعمال، اهميتي ويژه

مي يابد. و همين داشتن«شناخت صحيح» است که از کوشش در عبادات و مستحبّات افضل است.

دختر رشيد هجري- شيعه معروف- مي گويد: به پدرم گفتم: اي پدر، چه



[ صفحه 282]



بسيار در عبادت خدا رنج مي بري و کوشش مي کني؟ در پاسخ گفت: دخترم! بعد از ما مردمي مي آيند که بصيرت و شناختي که در دين دارند، از اين کوششها و رنجها افضل است. [1] .

اين شناخت، در دو مرحله، تبلور مي يابد:

1- استقامت و پايداري

2- پيروي از خط صحيح امامت و رهبري.

اينک، به شرحي کوتاه، ـ درباره اين دو مرحله، مي پردازيم: