مسئله ديگري که مسلمان منتظر، بايد به آن اهميت بسيار بدهد، و در تحقق و گسترش آن بکوشد، عدل و احسان است. يک ياز شعارهاي سرلوحه اي، در قرآن کريم، اين شعار سترگ است:

انّ الله يأمر بالعدل و الاحسان. [1] .

ـ خداوند به اقامه عدل و اشاعه احسان امر مي کند.

سخن از عدالت و دادگري، در اسلام و قرآن، اصلي است بنيادي و همه گير، که نيازي به توضيح ندارد. اهميت اين اصل تا آنجاست که در بسياري از احکام فقهي و عبادي نيز، به گونه اي، به لزوم عدالت بر مي خوريم، از جمله در نماز جماعت، که کي گويند، پيشنماز بايد عادل باشد.و اين عدالت که در پيش نماز شرط است نيز، به نوعي، ترک ظلم است نسبت به نفس، و نسبت به غير.



[ صفحه 281]



اين است که منتظران ظهور دولت حق، و حکومت عدل، که دينشان اسلانم است، و کتابشان قرآن، و نخستين امامشان علي بن ابيطالب است(يعني تجسّم اعلاي عدالت و دادگري)، و خود در انتظار تحقق حکومت عدل جهاني به سر مي برند، بايد پيوسته، نمونه اين عدل و عدل طلبي باشند، و اين چگونگي را نشان دهند، و جامعه خويش را از احسان سرشار سازند. بايد جامعه آنان، نمونه آن عدل و دادي باشد که از آن دم مي زنند، و منتظر ظهور ابعاد کلي و جهانگير آنند.

مي شود جامعه اي خود را منتظر حکومت عدل جهاني بداند، و خود، در محيط خود، در روابط خود، در معاملات و حقوق و قوانين خود، عدلات را عملي نسازد، و رعايت نکند، و به عدل و داد نگرايد، و از عدل و داد طرفداري نکند، و در راه آن به پا خيزد، و نشاني از بسط عدل و احسان در آن جامعه نباشد؟ اين امر چگونه تواند بود؟ و اگر باشد، صدق اينگونه مردمي در انتظار، از کجا نمودار خواهد گشت؟ [2] .