معلوم است که اين بعد نيز، بايد در جامعه منتظر حضور محسوس داشته باشد. جامعه منتظر، بايد جامعه اي اسلامي باشد. و بزرگترين وجه تمايز جامعه اسلامي، از ديگر جامعه هاي، و همان اخلاق نوراني اسلام است. انسان منتظر بايد داراي اخلاق اسلامي باشد، و جامعه منتظر بايد مظهر اخلاق اسلامي باشد. امام جعفر صادق «ع»، در حديثي که بخشي از آن ذکر شد، مي فرمايد:

هر کس خوش دارد، در شمار اصحاب قائم باشد، بايد در عصر انتظار، مظهر اخلاق نيک اسلامي باشد. چنين کسي اگر پيش از قيام قائم درگذرد، پاداش او مانند کساني باشد که قائم را درک کنند و به حضور او برسند. پس (در دينداري و تخلّق به اخلاق اسلامي) بکوشيد، بکوشيد و در حال انتظار ظهور حق به سر بريد. اين (کردار پاک و افکار تابناک) [1] گوارا باد بر شما، اي گروهي که رحمت خدا شامل حال شماست! [2] .

و اينکه اينهمه تأکيد شده است که شيعه بايد «» زين» امامان خود باشد نه «شين» آنان، رعايت آن، در عصر انتظار، به صورتي مؤکدتر لازم است. شيعه بايد با رفتار انساني، و اخلاق محمدي، و صفات علوي، و فضائل جعفري، هموراه مايه زينت و افتخار و آبروي ائمه طاهرين باشد، نه مايه ننگ آنان. بايد طوري باشد که ائمه بتوانند به شيعيان خود افتخار کنند. و اين رعايت، در دوران غيبت امام- به احترام امام- واجب تر است.