يکي از تکاليف عمده ديني، امر به معروف و نهي از منکر است. با اين دو عمل است که احکام و فرائض الهي برقرار مي ماند، و جامعه ديني از انحراف مي رهد. همچنين مي دانيم که رضا و خشنودي مهدي«ع»، در آن است که «معروف» عملي شود، و «منکر» ترک گردد. بنابراين، انسان منتظر، نمي تواند در اين باره بي تفاوت باشد.

بزرگترين امر کننده به معروف، و نهي کننده از منکر، در روزگار ظهور، خود مهدي«ع» است. پس چگونه ممکن است که جامعه منتظر، خشنودي مهدي را نخواهد، و در اين بعد، به مهدي اقتدا نکند، و به او تشبه نجويد؟ در حديثي که کمي پيشتر نقل شد، پيامبر اکرم قيد فرمود که حال آن کسان خوش است که در غياب مهدي نيز به او اقتدا کنند(طوبي لمن ادرک قائم اهل بيتي، و هو مقتد به، قبل قيامه...). و شاخص مهم اين اقتدا، امر به معروف و نهي از منکر کردن، و



[ صفحه 274]



خروش داري براي اقامه احکام خدايي است. اين امر بايد مشخّصه عمده انتظار باشد، و سيماي آشکار جامعه منتظر...