يکي از ابعاد مهم، در فلسفه عالي تشيع، تقيد دقيق به مکتب و خط مکتب است. در صخره استوار اعتقادات شيعي، صخره خون بنياد صلابت شعار، هيچ خراشي و رگه اي غير اصيل پذيرفته نيست. تولّي و تبرّي همين است. متابعت عاشقانه از حق و رهبر حق، و مخالفت خصمانه با ناحق و رهبر ناحق.

اين تقيد مکتبي، و صلابت اعتقادي، و حماسه داري ديني، و سازش ناشناسي خطي، از ويژگيهاي رهروان راه سرخ تشيع علوي است:



و مالي الاّ آل احمد شيعة

و مالي الاّ مشعب الحق مشعب [1] .



ـ من پيرو آل محمدم، نه کسي ديگر، و راهسپر راه بر حق حقم، نه راهي ديگر...

اين است شعار شيعه، در طول تاريخ، درآوردگاهها و ميدانها، در تبعيدها و زندانها، در خونها و حماسه ها، در آتشها و شعله ها، در فريادها و خروشها... و چنين خواهد بود، تا آن هنگام، که اين فرياد، در جام زرين خورشيد بريزد، و جهانگير گردد...



منم بنده اهل بيت نبي

ستاينده خاک پاي وصي





[ صفحه 273]





براي زادم و هم بر اين بگذرم

چنان دان که خاک پي حيدرم [2] .



انسانيت، و رعايت ارزش انسان، تنها و تنها در تعاليم علي و آل علي جلوه گر است، و انسان آگاه از اين تعاليم، فدايي اين راه است، و دشمن هر راه ديگر. دوستي علي و آل علي، دوستي انسان و انسانيت است، و دشمني با علي و آل علي، دشمني با انسان و انسانيت.

و انسان منتظر مهدي آل محمد«ص» چنين است، د رخطّ آنان است، و جدا و بدور، و بلکه خصم هر راه ديگر، و هر خطّ ديگر. اين است که پيامبر اکرم«ص» مي فرمايد:

خوشا به حال منتظراني که به حضور «قائم» برسند، آنان که پيش از قيام او نيز پيرو اويند، با دوست او عاشقانه دوستند و موافق، و با دشمن او خصمانه دشمنند و مخالف. [3] .