اعتقاد به امامت نيز در انتظار بخوبي روشن است. مهدي، و صدّيقين، و خاتم ائمه طاهرين است. امامان پيشين، يکايک او را ياد کرده اند.او فرزند آنان، و يادگار ايشان، و ادامه دهنده راه آنان است. مهدي، مظهر قائم جاري امامت است، و قطبنماي حرکت دراقيانوس بزرگ هستي، و مشعل راه حيات و تکليف. وجود مهدي، و انتظار ظهور او، بزرگترين تأکيد است بر اصل اعتقادي امامت و رهبري. اين امر در قرآن نيز ياد شده است، و ادامه آن، در «سوره قدر»، مطرح گشته است- چنانکه در فصل هشتم ياد شد.



[ صفحه 269]



در احاديث نيز تأکيد بسيار شده است بر شناخت امام و خطّ امامت، در دوران غيبت. امام صادق «ع» مي فرمايد:

امام خود را بشناس! اگر امام را شناختي، چه ظهور، زودتر اتفاق افتد يا ديرتر، به تو زياني نمي رساند. [1] .

همچنين در احاديث و تعاليم ائمه طاهرين «ع»، تأکيد شده است بر اينکه در عصر غيبت، راه امامان را بپيماييد، از تعاليم و احکام آنان پيروي کنيد، به تولّاي آنان(قرار گرفتن در خطّ آنان و دوستان و پيروان آنان)، چنگ درزنيد، و از دشمنان و مخالفان آنان و قرار گرفتن در خط مخالفان آنان و قرار گرفتن در خط مخالفان تبرّا جوييد، و کناره گيريد.