يکي از اَبعاد مهم انتظار، که پيوسته بايد مورد توجه باشد، بُعد توحيدي آن است. انتظار، در ماهيت خود، انسانِِ منتظر را متوجه مبدأ عالم، و خداي جهان، و سرچشمه همه هستها و هستيها مي کند. انسان منتظر، هموراه، چشم به راه فرجي است که به قدرت مطلقه الهي تحقق خواهد يافت. منتظران، چشم به راه «مهدي» هستند. مهدي کيستأ بنده خدا، و خليفه خدا، و ولي خدا در زمين، که به قدرت خدا زنده است، و مشغول عبادت خدا، و غرق در خدا، و واسطه گرداندن اوضاع جهان است، و روزي به امر خدا، براي استقرار بخشيدن به دين خدا، و نجات جامعه بشري، ظاهر خواهد شد.

ملاحظه مي کنيد که توجه در اين امر، همواره، به خداي متعال است. و اين بُعد توحيدي انتظار، و توجه به خدا و طلبِ فرج از درگاه خدا، از مهمترين اصول اين اعتقاد و باور است. منتظران بايد، هميشه، متوجه درگاره کبرياي الهي باشند، و روي دل به سوي خدا کنند، و از پيشگاه لايزال، طلب گشايش و فرج نمايند. اين تعليم را پيشوايان ياد کرده اند. پيامبر اکرم«ص» مي فرمايد:

افضل اعمال امّتي، انتظار الفرج من الله- عزّوجل. [1] .

ـ بهترين اعمال امت من، انتظار رسيدن فرج است از نزد خداي عزيز جليل.

علي «ع» مي فرمايد:



[ صفحه 267]



افضل عبادة المؤمن، انتظار فرج الله. [2] .

ـ بهترين عبادات مؤمن، چشم به راه فرج خدايي داشتن است.