بُعد هفتم، بعد نظامي و قدرت مسلحانه است. دين اسلام هميشه، دعوت به قدرت و عزت کرده است. خود نيز از آغاز با قدرت و عزت وارد صحنه زندگي بشر شده است. اسلام جامعه متدين را، به داشتن قدرت نظامي و نيروي جنگي، تشويق فرموده است. اين فرياد قرآن است که:

وَاَعِدُّوا لَهُم مَا اسْتَطَعْتُم، مِن قُوَّةٍ و مِن رِباطِ الخَيل. [1] .

- تا مي توانيد نيرو جمع کنيد، و جنگ افزار و اسبان آماده(و امروز خودروها و انواع وسايل جنگي ديگر، زميني، هوايي، دريايي، پيشرفته و بسيار پيشرفته.)

منطق قرآن اين است. در سخنان پيامبر اکرم«ص»، در سخنان علي«ع»



[ صفحه 243]



و سخنان ائمه «ع» نيز، در اين باره ها، تعاليم و دستورات فراوان رسيده است. [2] اينها همه براي اين است که مسلمانان، مقتدر باشند، و عزت- که از آن خدا و رسول و مؤمنان است- همچنان که از آنِ آنان ماند، و دين از موضه عزت و قدرت عمل کند، و ديندار عزيز و نيرومند باشد، و دين خدا را با نيرومندي پاسداري کند، و بگستراند.

شيعه اي که معتقد است که امامت از اصول و ارکان مذهبِ تشيع است، و لازمه اعتقاد به امامت، طرفداري از اهل حق و عدالت، و مبارزه با اهل باطل و ظلم است، چگونه ممکن است دست خالي باشد، نه به تمرين نظامي بپردازد و نه به تأمين نظامي؟ مگر ائمه نفرموده اند، سلحشور باشيد، و در تمرينهاي نظامي و جنگي شرکت کنيد! هر جا که تمرين نظامي مي شود، فرشتگان در آنجا حاضر مي شوند. [3] اينها تعاليم امامانِ ما نيست؟