اين عالم بزرگوار در محرّم 1303 (هـ.ق) در اصفهان متولّد و در نوزدهم ذيحجّه سنه 1365 (هـ.ق) در مشهد مقدّس وفات يافت. ايشان دوران تحصيلات عالي خود را در نجف اشرف در محضر مرحوم آية اللّه سيد کاظم يزدي صاحب کتاب «عروة الوثقي» و مرحوم آقاي نائيني گذراندند. در آغاز به کسب عرفان اشتغال داشت، امّا آن را سازگار با آيات قرآن و روايات نمي ديد و چون هيچ پناهگاهي که بتواند رو به او آورده و مشکل خود را با او در ميان گذارد، همانند حضرت بقيّة اللّه (عليه السلام) نمي يافت، متوسّل به آن حضرت شد و در مسجد سهله و جاهاي ديگر به آن حضرت استغاثه نمود.

او خود مي گويد: يک موقع در نزد قبر جناب هود و صالح (عليهما السلام) در حال تضرّع و توسّل به حضرت بقيّة اللّه (عليه السلام) بودم. در بيداري آن حضرت را ديدم که ايستاده بود و کاغذي که اطراف آن با آب طلا مزيّن شده بود، روي سينه آن حضرت بود. نظر کردم، ديدم وسط صفحه به خطّ سبز و نور نوشته شده است:

«طلب المعارف من غيرنا أهل البيت (عليهم السلام) مساوق لإنکارنا».

«طلب کردن معارف دين از غير ما اهل بيت نبوّت، در حدّ انکار امامت ما مي باشد».

چون کاغذ را ديدم، به خطّ ريزتري امضا شده بود:

«وقد أقامني اللّه وأنا حجّة بن الحسن».

«خداوند مرا به پا داشته است و منم حجّة بن الحسن».

از خواندن اين نامه مبارک چنان روشن شدم که چون متوجّه خود گرديدم، نورانيّتي را در خود احساس کردم. [1] .