اين روايات ما را متوجّه اين امر مي کند که بودن آن حضرت در بين مردم، تأثير عميق اخلاقي و معنوي در روحيّه افراد متديّن و مؤمن مي گذارد. زيرا وقتي توجّه داشته باشيم که حجّت و وليّ خدا بر اساس مصالح و حکمت هايي که بر ما پوشيده است از انظار غايب مي باشد لکن غيبت آن حضرت به گونه اي نيست که به کلّي از ما بيگانه و دور باشند، بيشتر به فکر خود سازي و اصلاح نفس خواهيم بود چنانکه در دعاي شريف ندبه مي خوانيم:

«بنفسي أنت من مغيّب لم يخل منّا، بنفسي أنت من نازح ما نزح عنّا؛ جانم به فداي غايبي که از ميان ما بيرون نيست! جانم به فداي دور از وطني که از ما بر کنار نيست!»

اين عبارت به خوبي دلالت دارد که امام زمان (عليه السلام) در بين مردم حضور دارند؛ نه اين که از ميان مردم، خارج و دور باشند. بديهي است اعتقاد به ظهور وليّ عصر (عليه السلام) با اين باور که وي در زمان غيبت نيز در ميان مردم است و از ما کنار نيست تأثيرات مثبت و سازنده اي دارد که به برخي از آن ها اشاره خواهد شد.