رواياتي که از پيامبر اکرم و ائمه اطهار (عليهم السلام) درباره غيبت حضرت مهدي (عليه السلام) رسيده، امکان بهره مندي از وجود آن حضرت را در عصر غيبت، مانند بهره مندي از نور خورشيد، هنگامي که در پشت ابرها نهان است، دانسته است [1] و حتّي اين معني را خود حضرت نيز در پاسخ به بعضي از افراد فرموده اند:

«وأمّا وجه الانتفاع بي في غيبتي فکالانتفاع بالشمس إذا غيّبتها عن الأبصار السحاب [2] ؛ اما چگونگي بهره مندي از من در ايّام غيبتم، مانند بهره مندي از نور خورشيد است زماني که ابرها آن را از چشمان مردم پوشيده باشند».

از جمله امدادهاي غيبي حضرت به جامعه شيعه، عنايت خاصّ آن بزرگوار به شيعيان است چنانکه در توقيعي از حضرتش براي شيخ مفيد (رحمه الله)، چنين آمده است:

«إنّا غير مهملين لمراعاتکم ولا ناسين لذکرکم ولولا ذلک لنزل بکم اللأواء واصطلمکم الأعداء [3] ؛ «ما هميشه مراعات شما را مي نماييم و به ياد شما هستيم و گر نه، دشواري ها و گرفتاري ها بر شما فرو مي ريخت و دشمنان، شما را لگدمال مي کردند».

از اين جملات محبّت آميز حضرت استفاده مي شود که پيوسته امدادهايي پر برکت از ناحيه آن بزرگوار به ما مي رسد.