بر حسب روايات و اخبار، وجود افراد مؤمن در بين مردم، منشأ خير و برکت و موجب نزول باران و جلب منافع و دفع بسياري از بلاها و خطرها از جامعه است، چنانکه در تفسير آيه 251 سوره بقره [1] از امام صادق (عليه السلام) نقل شده که فرمودند:

«إنّ اللّه ليدفع بمن يصلّي من شيعتنا عمّن لا يصلّي ولو اجتمعوا علي ترک الصلاة لهلکوا؛ به درستي که خداوند به واسطه نمازگزاران شيعه، بلا را از کساني که نماز نمي خوانند، دفع مي کند. زيرا اگر همه شيعيان نماز را ترک کنند، هلاک مي گردند». [2] .

آنگاه حضرت نسبت به ساير احکام، مانند پرداخت زکات و حجّ گزاردن همين مطلب را مي فرمايد.

واضح است که وقتي وجود افراد مؤمن در اجتماع، چنين برکتي را به همراه داشته باشد، برکات وجود امام معصوم که وليّ و حجّت خدا بر مردم است، به مراتب بيشتر خواهد بود. زيرا امام و حجت خدا واسطه رسيدن فيض و برکت خداوند متعال به مردم و برطرف کننده بلاها از آنان است. چنانکه امام سجاد (عليه السلام) درباره برکات وجودي ائمه اطهار (عليهم السلام) مي فرمايد:

«ما کساني هستيم که به واسطه ما آسمان برفراز زمين نگهداري شده و زمين از هلاک نمودن اهلش منع گرديده است».

حضرت در ادامه مي فرمايد:

«وبنا ينزّل الغيث و تنشر الرحمة و تخرج برکات الأرض». [3] .

دراين فراز از بيان امام، به برکاتي ديگر اشاره گرديده ونزول باران وانتشار رحمت خدا و خروج برکات زمين، از آثار وجودي ائمه اطهار (عليهم السلام) شمرده شده است. اين موضوع يک اصل قرآني است؛ زيرا قرآن کريم مي فرمايد:

(وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُري آمَنُوا وَاتّقَوا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَکَات مِنَ السَّماءِ وَالاَْرْضِ وَلکِن کَذَّبُوا فَأَخَذْناهُم بِمَا کَانُوا يَکْسِبُونَ) [4] .

«اگر اهل شهرها و آبادي ها ايمان مي آوردند و تقوا پيشه مي کردند، برکات آسمان و زمين را بر آنان مي گشوديم؛ لکن (آن ها حق را) تکذيب کردند. ما هم آنان رابه کيفر اعمالشان مجازات کرديم».

نکته اي که از اين آيه مي توان استفاده نمود اين است که اهل شهرها و آبادي ها، تقوا را رعايت نکردند و حق را نيز انکار و تکذيب نمودند و سزاوار تنبيه و مجازات الهي گرديدند؛ لکن در عين حال مشاهده مي کنيم که باران رحمت الهي ريزش مي کند و برکات زمين از دل آن خارج مي گردد و اهل زمين از آن بهره مند مي شوند و اين نمي شود مگر به واسطه وجود ائمه اطهار (عليهم السلام) که مظهر قدس و تقوا و پرهيز کاري در زمين هستند. خداوند نه تنها به خاطر آنان برکاتش را از اهل زمين دريغ نمي کند، بلکه بلاها و آفات را نيز به واسطه کرامت و عظمت ائمه اطهار (عليهم السلام) در پيشگاهش، از اهل زمين برطرف مي کند و به انسان هاي گنهکار مهلت مي دهد تا شايد به وسيله توبه و انابه به سوي خدا بازگردند؛ زيرا وجود ائمه معصومين همچون وجود پيامبر سبب خير و برکت و رفع عذاب از امت است چنانکه قرآن کريم مي فرمايد:

(وَمَا کَانَ اللّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَأَنتَ فيِهمْ). [5] .

«اي پيامبر! تا تو در ميان امت هستي خداوند آنان را عذاب نمي کند».