جهت ديگري که امتحان و آزمايش شيعيان را در زمان غيبت دشوار مي کند، وسوسه هاي فکري است که متوجه شيعيان مي شود و احياناً بعضي از آن ها را دچار شک و ترديد مي کند.

دشوار بودن مسئله از اين جهت، به قدري درد آور است که طبق بعضي از روايات، وقتي امام صادق (عليه السلام) موقعيّت شيعيان زمان غيبت را ملاحظه مي کردند، آنچنان ناراحت و اندوهناک و گريان شدند که اصحاب آن حضرت، شگفت زده و متحيّر گشتند. چنانکه از سدير صيرفي نقل شده که گفت: در موقعي که حضرت امام صادق (عليه السلام) مسئله غيبت را متذکّر شدند، به قدري ناراحت و گريان بودند که عقل از سر ما پريد و از ناله هاي هولناک آن حضرت قلب هاي ما به فغان و خروش آمد.

آنگاه وقتي از حضرت، علّت ناراحتي و اندوهشان سؤال شد، فرمود:

«وقتي گرفتاري هاي شيعيان را در زمان غيبت ملاحظه مي کنم و مي بينم که بسياري از آنان از دين و عقيده خودشان برگشته اند، اين چنين ناراحت مي گردم و حزن و اندوه برمن غالب مي شود.

فأخذتني الرقّة، واستولت عليّ الأحزان». [1] .