چنانچه در اخبار و احاديث است خداوند نطفه هاي بسياري از مؤمنان را در اَصلاب کفار به وديعه گذارده و اين ودايع بايد ظاهر شود و پيش از ظهور اين ودايع، قيام امام با شمشير و قتل کفار و رفع جزيه، عملي نخواهد شد زيرا مانع از خروج اين ودايع مي شود.

آيا کسي پيش بيني مي کرد از صلب حَجّاج خونخوار ستمکار که در بين دشمنان اهل بيت مانند او در شرارت کم يافت شده، مردي چون حسين بن احمد بن الحجّاج معروف به ابن الحجّاج شاعر و سخنور معروف شيعه و دوستدار خاندان رسالت: پيدا شود که آن قصائد غرّا و اشعار شيوا در مدح و مناقب علي (ع) و اهل بيت آن حضرت و در نکوهش و سرزنش دشمنان آنها بگويد و مذهب شيعه را ترويج نمايد؟

که از جمله قصائد او قصيده معروفي است که مطلع آن اين شعر است.



ياصاحب القبة البيضاء علي النجف

من زار قبرک واستشفي لديه شُفي [1] .



آيا کسي گمان مي کرد از فرزندان سندي بن شاهک، قاتل حضرت موسي بن جعفر يکي از مشاهير شعرا و ستارگان جهان ادب (کشاجم) پيدا شود که تحت تأثير جلوه حقيقت و ولايت علي (ع) و خاندانش عمرش را به مديحه سرائي و نشر فضايل اهل بيت به پايان رساند.

پس اين موضوع خروج نطفه هاي مؤمنان از اصلاب کفار، موضوع مهمي است که ظهور نبايد مانع از آن شود و بايد ظهور در موقعي واقع شود که در اصلاب کفار وديعه اي باقي نمانده باشد، چنانچه در سرگذشت نوح پيامبر ـ علي نبينا وآله وعليه السلام ـ قرآن مجيد از سخن او در مقام دعا خبر داده (ولا يلدوا الاّ فاجراً کفّاراً) [2] «و فرزندي هم جز بد کار و کافر از آنان به ظهور نمي رسد» ظهور جهاني حضرت ولي عصر ـ عجل الله تعالي فرجه ـ نيز در چنين موقعيّتي واقع مي شود.

و به همين معني آيه شريفه (لو تزيلوا لعذّبنا الذين کفروا منهم عذاباً أليماً) [3] «اگر شما عناصر کفر و ايمان از يکديگر جدا مي گشتيد همانا آنان که کافرند به عذاب دردناک معذب مي ساختيم». در روايات متعددي که در تفسير برهان و صافي و بعضي تفاسير ديگر و کتب حديث روايت شده تفسير گرديده است.

و مضمون آن روايات اين است که: قائم (ع) هرگز ظاهر نشود تا ودايع خدا خارج شود، پس وقتي خارج شد، دشمنان خدا بر هر کس ظاهر شود و آنها را به قتل رساند.