اين اصول بود که موجب شد اسلام در مدت کمتر از يک قرن مانند برق پيشرفت کند و دلها را روشن نمايد و ملّت ايران و ملّت روم که آن همه استعباد زمامداران را ديده بودند و آن تشريفات زايد و بي اساس و در واقع پرستشهاي جاهلانه از زمامداران آنها را خسته کرده و بشر پرستي آنها را در پست ترين درکات شقاوت انداخته بود از اين تعاليم بيدار شدند، [1] به حال آمدند و خود را شناختند. برادري زمامداران اسلامي را با افراد ديگر، با سربازان و با جامعه مي ديدند، لذّت مي بردند، نفس راحت مي کشيدند، طعم آزادي را چنان چشيدند که يک باره شيفته و دل باخته اسلام شدند. اگر خلافت از مسير خود تغيير نکرده بود، مخصوصاً حکومت امثال معاويه ها دوران اکاسره و قياصره [2] و تشريفات آنها را تجديد نکرده بود در دنيا اثري از بشر پرستي وجود نداشت.

پس اسلام با اين تعاليم، ناچار منتهي به يک حکومت عادلانه و جامعه جهاني انساني خواهد شد براي اينکه رسالتش دعوت عموم و شامل تمام ابناء بشر از سياه و سفيد و تساوي همه در برابر احکام خدا است.