اسلام مي خواهد حاکم بر مردم، خدا و احکام خدا باشد و با تمام مظاهر شرک که در آن روزگار در ايران و روم و نقاط ديگر به صورتهاي متعدد و با اسم احترام از زمامداران انجام مي شد مبارزه کرد و اولياي اسلام مانند علي (ع) به مردم نشان دادند که آن تشريفاتي که در آن دورانهاي جاهليّت در دربارهاي روم و ايران مرسوم بود همه خلاف روح خدا پرستي بوده و تحقير مقام انسانيّت افراد است. و زمامداري مثل علي (ع) که تمام نواحي وجودش عظمت واقعي بشري بود شخصاً به کارها رسيدگي مي کرد و براي فقرا آرد و نان و خرما مي برد و از اينکه مردم براي او تشريفات قائل شوند و به رسم دوران جاهليّت رفتار کنند بشدّت منع مي کرد، و با لباس کهنه و وصله زده در بين مردم آمد و شد داشت و خودش به بازار رفته و آنچه را لازم بود مي خريد به منزل مي آورد.

اين شدّت و اهتمام اولياي دين براي اين بود که کسي خود را صاحب جامعه و حاکم بر تعيين سونوشت کسي نشناسد و همه در حکومت خدا و منطقه نفوذ احکام خدا وارد باشند و صاحب مملکت و رهبر همه، خدا باشد.