در حکومت هاي بشري، بخش هايي از محيط زندگي آباد مي شود که به نحوي در ارتباط با حاکمان و اطرافيان و همفکران ايشان و يا طبقه اشراف و بزرگان و صاحب نفوذها باشد و بقيه طبقات فراموش مي شوند ولي در حکومت امام مهدي عليه السلام که امر توليد و توزيع ساماندهي مي گردد همه جا به نعمت و آباداني مي رسد.

امام باقرعليه السلام در توصيف روزگار امام مهدي عليه السلام مي فرمايد:

... فَلا يَبْقي فِي الْاَرْضِ خَرابٌ اِلاَّعُمِّرَ... [1] .

در تمام زمين هيچ ويرانه اي نمي ماند جز اينکه آباد مي گردد.