بزرگترين زخم پيکر جامعه بشري در طول تمامي قرون و اعصار گذشته، ظلم و ستم موجود در اجتماعات انساني بوده است. بشريت همواره از رسيدن به حقوق خود در عرصه هاي مختلف محروم مانده است و هيچگاه مواهب مادي و معنوي، عادلانه در بين بني آدم تقسيم نگرديده است. هميشه در کنار شکم هاي انباشته از غذا، گروهي گرسنه مانده اند و پيوسته در نزديکي کاخ ها و ويلاهاي چند هزار متري، عده اي در حاشيه خيابانها و بر سنگفرش پياده روها خوابيده اند. قدرت هاي زر و زور، مردم ضعيف و بيچاره را به بردگي کشيده اند و نژاد سفيد بر گرده سياهپوستان - تنها به جرم پوست سياهشان - تازيانه مرگ فرود آورده است و در يک کلام هميشه و همه جا حقوق ضعيفان و بينوايان، پايمال هواها و تمايلات زورمندان و تزوير گران شده است و انسان هميشه در آرزوي دست يافتن به عدالت و مساوات روزشماري کرده است و رسيدن دوران شکوفايي عدالت را به انتظار نشسته است.

نهايت اين انتظار، دورانِ سبز حکومت امام مهدي عليه السلام است. او به عنوان بزرگترين رهبر عادل و پيشواي دادگر در پي اجراي عدالت در گستره عالم و در همه زمينه هاي حيات خواهد بود و اين حقيقت شيرين در بسياري از روايات که مژده آمدن او را داده، بيان گرديده است.

امام حسين عليه السلام فرموده است:

اگر از دنيا جز يک روز باقي نمانده باشد، خداوند آن روز را طولاني کند تا مردي از فرزندان من قيام کند و زمين را از عدل و داد پر کند پس از آنکه از ستم و بيداد آکنده باشد. اين چنين از پيامبرصلي الله عليه وآله شنيدم. [1] .

و دهها روايت ديگر داريم که خبر از عدالت جهاني و ريشه کني ستم و ستمگري در سايه حکومت موعود آخرين داده است.

جالب است دانسته شود که عدالت و دادگري از آشکارترين ويژگي هاي امام مهدي عليه السلام است به گونه اي که در بعضي از دعاها به آن لقب گرفته است:

«اَللَّهُمَّ وَ صَلِّ عَلي وَليِّ اَمْرِکَ الْقائِمِ المُؤَمَّل وَالْعَدْلِ الْمُنْتَظَر»

خداوندا به وليّ امر خود درود فرست همان که قيام کننده آرماني و عدالت مورد انتظار همگان است. [2] .

آري او عدالت را سرلوحه اهداف انقلاب خويش قرار داده است زيرا که عدالت، زمينه ساز حيات حقيقي در همه ابعاد حيات فردي و اجتماعي است و زمين و اهل آن بدون عدالت مردگان بي روحي هستند که زنده پنداشته مي شوند.

امام کاظم عليه السلام در تفسير آيه «اِعْلَمُوا اَنّ اللَّهَ يُحْيِي الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها» [3] فرمود:

مقصود اين نيست که زمين را با باران زنده مي کند بلکه خداوند مرداني [4] را بر مي انگيزد که عدالت را زنده مي کنند پس به سبب جان گرفتن عدل (در جامعه)، زمين زنده مي شود...

و تعبير «زنده شدن زمين» اشاره به آنست که عدالت مهدوي، عدالتي است فراگير و همه جايي نه در بخشي از محيطها و براي بعضي از افراد.