بعضي گمان کرده اند که انتظار مصلح جهاني، افراد را در حالت سکون و بي تفاوتي قرار مي دهد و آنها که منتظرند تا اصلاحگري جهاني قيام کند و فساد و تباهي را بردارد، خود در مقابل بديها و پليدي ها واکنشي نخواهند داشت بلکه ساکت و بي تفاوت، دست روي دست خواهند گذاشت و تماشاگر جنايت ها خواهند بود!!

ولي اين نگاه، يک نگاه سطحي و به دور از انديشه و دقت است. زيرا با توجه به آنچه در حقيقت انتظار امام موعود و ويژگي هاي آن و نيز ابعاد انتظار و ويژگي هاي منتظران مطرح شد، روشن است که روحيه انتظار، آن هم با ويژگي هاي منحصر به فرد و جايگاه بي نظير امام مهدي عليه السلام نه تنها سکون و سردي را به دنبال ندارد بلکه بهترين عامل حرکت و پويايي است.

انتظار، در منتظر غوغايي مبارک و حرکتي هدف دار پديد مي آورد و هر چه منتظر، به حقيقت انتظار، نزديک تر شود سرعت حرکت او به سوي مقصد بيشتر خواهد شد. در پرتو انتظار، آدمي از خود محوري رهايي مي يابد و خود را جزئي از جامعه اسلامي مي بيند؛ بنابراين مي کوشد تا جامعه را در حد توان خود به صلاح و درستي نزديک کند و وقتي جامعه اي از عناصري اين چنين با هويّت تشکيل يابد، اجتماعي در جهت ترويج فضيلت ها پديد مي آيد و حرکت عمومي به سوي اقامه خوبي ها، شکل مي گيرد و در چنين محيطي که محيط صلاح و سازندگي و فضاي اميدبخشي و نشاط و عرصه تلاش و همياري و همکاري است، زمينه رشد باورهاي ديني و بينش عميق مهدوي در افراد جامعه پديد مي آيد و منتظران، که به برکت انتظار، در فساد محيط حل نشده اند بلکه هويت ديني و مرزهاي اعتقادي خود را حفظ کرده اند، در برابر سختي ها و مشکلات دوران انتظار بردباري مي کنند و به اميد تحقق وعده حتمي الهي بلاها را به جان مي خرند و لحظه اي گرفتار سستي و يا نااميدي نمي شوند.

راستي کدام مکتب و مذهبي را مي شناسيد که براي پيروان خود چنين مسير روشني را ترسيم کرده باشد؟! مسيري که با انگيزه اي الهي پيموده مي شود و در نهايت پاداشي بس بزرگ را به ارمغان مي آورد.