گفتيم که «انتظار» امري فطري است و براي همگان درهر قوم و آييني که باشند وجود دارد اما انتظارهاي معمولي که در جريان زندگي افراد و حتّي جامعه ها وجود دارد هر اندازه بزرگ و با اهميت باشد در مقايسه با انتظار موعود جهاني، کوچک و بي مقدار است زيرا که انتظار ظهور او ويژگي هاي خاص خود را دارد:

انتظار مهدي عليه السلام انتظاري است که از ابتداي عالم آغاز شده است يعني از زمان هاي بسيار دور، انبياء و اولياء نويد ظهور او را داده اند و در زمان هاي نزديک تر، همه امامان ما، آرزوي روزگار دولت او را داشته اند.

امام صادق عليه السلام فرمود:

اگر او را درک مي کردم، تمام عمر به او خدمت مي کردم. [1] .

انتظار مهدي عليه السلام، انتظار مصلح جهاني است. انتظار حکومت عدل جهاني است و انتظار تحقق همه خوبي ها است. در اين انتظار، بشريت چشم به راه است تا آنچه را بر اساس فطرت پاک خدايي، در آرزوي آن بوده و هيچگاه به صورت کامل به آن دست نيافته است، ببيند و مهدي عليه السلام همان است که عدالت و معنويّت، برادري و برابري، عمران و آبادي زمين و امنيت و صلح و عصر شکوفايي عقل و دانش بشري را براي انسان ها به ارمغان مي آورد و برچيدن بساط استعمار و بردگي انسان ها و نفي هر گونه ستم و ستمگري و رهايي اجتماع از انواع فسادهاي اخلاقي، ره آورد حاکميّت اوست.

انتظار مهدي عليه السلام انتظاري است که تنها با فراهم شدن زمينه هاي شکوفايي آن، خواهد شکفت و آن زماني است که همه انسان ها در طلب منجي و مصلح آخر الزمان باشند. او مي آيد تا با همکاري و همياري يارانش عليه بدي ها قيام کند نه اينکه تنها با معجزه کار جهان را سامان دهد.

انتظار مهدي عليه السلام در منتظرانش شوق ياري و همراهي او را ايجاد مي کند و به انسان هويّت و حيات مي بخشد و او را از پوچي و بي هدفي نجات مي دهد.

آنچه گفته شد بخشي از ويژگي هاي آن انتظاري است که به وسعت همه تاريخ است و ريشه در جان همه انسان ها دارد و هيچ انتظار ديگري به خاک پاي اين انتظار سترگ نمي ارزد. بنابراين جا دارد که ابعاد و آثار فراوانِ انتظار مهدي عليه السلام را بشناسيم و درباره وظايف منتظران ظهور او و پاداش بي نظير آنها سخن بگوييم.