يکي از عواملي که سبب کناره گيري پيامبران از قوم خود مي شد، حفظ جان خويش بود. آنها براي اينکه بتوانند در فرصتي ديگر رسالت خود را به انجام رسانند در شرايطي که مورد تهديد قرار مي گرفتند مخفي مي شدند همانگونه که پيامبر اسلام عليه السلام از مکّه بيرون رفت و در غار پنهان شد. البته همه اينها به دستور و اراده خداوند است.

درباره حضرت مهدي عليه السلام و علت غيبت او نيز در روايات متعدد چنين امري بيان شده است.

امام صادق عليه السلام فرمود:

امام منتظر، پيش از قيام خود، مدتي از چشم ها غايب خواهد شد. از علّت آن سؤال شد. حضرت فرمود: برجانِ خويش بيمناک است. [1] .

هر چند شهادت آرزوي مردان خداست ولي شهادتي مطلوب است که در ميدان انجام وظيفه الهي و به صلاح جامعه و دين خدا باشد. امّا آنگاه که کشته شدن فرد به معني به هدر رفتن و از دست رفتن اهداف باشد، ترس از قتل، امري عقلي و پسنديده است. کشته شدن امام دوازدهم که آخرين ذخيره الهي است به معني فرو ريختن کعبه آمال و آرزوي تمام انبياء و اولياءعليهم السلام و تحقق نيافتن وعده پروردگار در تشکيل حکومت عدل جهاني است.

گفتني است که در روايات نکته هاي ديگري نيز درباره علّت غيبت امام دوازدهم عليه السلام بيان گرديده است که براي رعايت اختصار از ذکر آنها خودداري مي شود ولي آنچه مهم است اينکه همانگونه که پيش از اين گذشت؛ «غيبت»، سرّي از اسرار الهي است و علت اصلي و اساسي آن پس از ظهور آشکار خواهد شد و آنچه بيان شد عواملي است که در غيبت امام عصرعليه السلام تأثير گذار بوده است.