وقتي امّت نسبت به پيامبر و امام قدر نشناسند و وظايف خود را در برابر او انجام ندهند بلکه اوامر او را نافرماني کنند، رواست که خداوند، پيشواي ايشان را از آنها جدا کند تا به خود آيند و در روزگار غيبت او،

ارزش و برکت وجود او را دريابند و در اين صورت، غيبت امام به مصلحت امت است گرچه آنها ندانند و درک نکنند.

از امام باقرعليه السلام روايت شده:

وقتي خداوند همراهي و همنشيني ما را براي قومي خوش ندارد ما را از ميان آنها برگيرد. [1] .