اولين نکته قابل طرح آن است که غيبت به معني «پوشيده بودن از ديدگان» است نه حاضر نبودن. بنابراين در اين بخش، سخن از دوره اي است که امام مهدي عليه السلام از چشمان مردمان غايب است و آنها او را نمي بينند و اين در حالي است که آن بزرگوار در بين مردم حضور دارد و در کنار ايشان زندگي مي کند. اين حقيقت در روايات امامان معصوم به عبارات گوناگون بيان گرديده است.

امام علي عليه السلام مي فرمايد:

سوگند به خداي علي، حجّت خدا در ميان مردم هست و در راهها (کوچه و بازار) گام برمي دارد؛ به خانه هاي آنها سر مي زند؛ در شرق و غرب زمين رفت و آمد مي کند؛ گفتار مردم را مي شنود و برايشان سلام مي کند؛ مي بيند و ديده نمي شود تا وقت [معيّن] و وعده [الهي]. [1] .

البته نوع ديگري از غيبت نيز براي آن حضرت بيان شده است.

دومين نائب خاص امام عصرعليه السلام مي گويد:

امام مهدي عليه السلام هر سال در موسم حجّ، حضور مي يابد. مردم را مي بيند و آنها را مي شناسد و مردم او را مي بينند ولي نمي شناسند. [2] .

بنابراين درباره حضرت مهدي عليه السلام غيبت به دو گونه روي مي دهد: آن بزرگوار در مواردي از ديدگان پنهان است و در مواردي ديگر ديده مي شود ولي شناخته نمي گردد اما در هر حال در ميان مردم حضور دارد.