نام و کنيه [1] امام زمان عليه السلام همان نام و کنيه پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله وسلم است و در برخي از روايات از بردن نام ايشان تا هنگام ظهور، نهي شده است.

لقب هاي مشهور آن حضرت عبارتند از: مهدي، قائم، منتظَر، بقيةالله، حجّت، خلف صالح، منصور، صاحب الامر، صاحب الزمان و وليّ عصر که معروف ترين آن ها «مهدي» است.

هر يک از اين لقب ها، بيانگر پيام ويژه اي درباره آن بزرگوار است.

آن امام خوبي ها را «مهدي» گفته اند زيرا که هدايت شده اي است که مردم را به سوي حق مي خواند و «قائم» خوانده اند چون براي حق، قيام خواهد کرد و «منتظَر» ناميده اند زيرا که همگان در انتظار مقدم اويند و «بقيةاللّه» لقب داده اند چرا که باقيمانده حجت هاي خدا و آخرين ذخيره الهي است.

«حجّت» به معني گواه خدا بر خلق و «خلف صالح» به معني جانشين شايسته براي اولياء خداست. او «منصور» است چون از سوي پروردگار ياري مي شود و «صاحب الأمر» است چون امر ايجاد حکومت عدل الهي به عهده اوست. «صاحب الزمان و وليّ عصر» نيز به معني آنست که او حاکم و فرمانرواي يگانه زمان است.